Święty Charbel - orędzia z Nieba
Ziemia jest świętą planetą, po której stąpały stopy Boga Wszechświata,
którą napełniło światło Ducha i którą ogarnia serce Boga Ojca.
Ludzie natomiast, przez swoją wiedzę pozbawioną miłości, uczynili ziemię chorą,
ich jedzenie stało się trucizną,
ich picie zamieniło się w pragnienie,
ich lekarstwa w chorobę.
Duszą się swoim powietrzem,
męczą odpoczynkiem,
ich pokój stał się lękiem,
radość zamieniła się w smutek,
a szczęście w cierpienie,
prawda jest iluzją,
a złudzenia prawdą.
Ich światło stało się ciemnością.
Człowiek zdobywa coraz więcej wiedzy i coraz mniej mądrości.
Teorie w ludzkich umysłach stały się jak mgła otulająca szczyty gór i przykrywająca doliny.
Nie pozwalają one zobaczyć niczego takim, jakim jest naprawdę.
Ich własne teorie zaciemniają im wzrok.
Wznoszą najwyższe budynki, a ich moralność upada coraz niżej.
Coraz więcej mówią, a coraz mniej się modlą.
Rozwijają głębokie zainteresowania i płytkie relacje.
Mają piękne widoki za oknem, a w środku hodują pustkę.
Poszerzają swoje drogi, ale ich zdolność widzenia jest coraz węższa.
Tworzą coraz więcej połączeń, które jednak nie prowadzą ich do siebie nawzajem.
Mają liczne sposoby komunikacji, lecz i te w ogóle ich nie zbliżają.
Mają wielkie, potężne i wygodne łóżka, ale ich rodziny są coraz mniejsze, rozbite i zmęczone.
Potrafią się spieszyć, ale nie potrafią czekać.
Biegają, żeby zapewnić sobie byt, a zapominają o tym, by zapewnić sobie życie.(...)
Ludzie sieją pola ostów, które na razie są jeszcze miękkie i łaskoczą ich stopy, lecz kiedy wyrosną i stwardnieją, pokaleczą i zranią nogi kolejnych pokoleń. (...)
Ludzkość jest zagubiona, człowiek jest chory, a świat płonie.
Bóg jest miłością, jest celem i przewodnikiem dla zagubionej ludzkości.
Chrystus jest lekarstwem dla obolałego człowieka,
woda Chrztu gasi i łagodzi każdy pożar.
Opieraj każdą wiedzę na Chrystusie,
wszystko inne cię zniszczy.
Wiedza bez Ducha jest ignorancją.
Im więcej budowli opartych na człowieku powstanie na ziemi,
tym większy będzie upadek rodzaju ludzkiego.
którą napełniło światło Ducha i którą ogarnia serce Boga Ojca.
Ludzie natomiast, przez swoją wiedzę pozbawioną miłości, uczynili ziemię chorą,
ich jedzenie stało się trucizną,
ich picie zamieniło się w pragnienie,
ich lekarstwa w chorobę.
Duszą się swoim powietrzem,
męczą odpoczynkiem,
ich pokój stał się lękiem,
radość zamieniła się w smutek,
a szczęście w cierpienie,
prawda jest iluzją,
a złudzenia prawdą.
Ich światło stało się ciemnością.
Człowiek zdobywa coraz więcej wiedzy i coraz mniej mądrości.
Teorie w ludzkich umysłach stały się jak mgła otulająca szczyty gór i przykrywająca doliny.
Nie pozwalają one zobaczyć niczego takim, jakim jest naprawdę.
Ich własne teorie zaciemniają im wzrok.
Wznoszą najwyższe budynki, a ich moralność upada coraz niżej.
Coraz więcej mówią, a coraz mniej się modlą.
Rozwijają głębokie zainteresowania i płytkie relacje.
Mają piękne widoki za oknem, a w środku hodują pustkę.
Poszerzają swoje drogi, ale ich zdolność widzenia jest coraz węższa.
Tworzą coraz więcej połączeń, które jednak nie prowadzą ich do siebie nawzajem.
Mają liczne sposoby komunikacji, lecz i te w ogóle ich nie zbliżają.
Mają wielkie, potężne i wygodne łóżka, ale ich rodziny są coraz mniejsze, rozbite i zmęczone.
Potrafią się spieszyć, ale nie potrafią czekać.
Biegają, żeby zapewnić sobie byt, a zapominają o tym, by zapewnić sobie życie.(...)
Ludzie sieją pola ostów, które na razie są jeszcze miękkie i łaskoczą ich stopy, lecz kiedy wyrosną i stwardnieją, pokaleczą i zranią nogi kolejnych pokoleń. (...)
Ludzkość jest zagubiona, człowiek jest chory, a świat płonie.
Bóg jest miłością, jest celem i przewodnikiem dla zagubionej ludzkości.
Chrystus jest lekarstwem dla obolałego człowieka,
woda Chrztu gasi i łagodzi każdy pożar.
Opieraj każdą wiedzę na Chrystusie,
wszystko inne cię zniszczy.
Wiedza bez Ducha jest ignorancją.
Im więcej budowli opartych na człowieku powstanie na ziemi,
tym większy będzie upadek rodzaju ludzkiego.
Modlitwa do Świętego Charbela
O wielki cudotwórco, święty Charbelu, który spędziłeś życie samotnie w skromnej i ukrytej pustelni, wyrzekając się świata i jego czczych przyjemności, a teraz królujesz w chwale świętych, w blasku Trójcy Świętej, wstawiaj się za nami.
Oświeć nasze umysły i serca, przymnóż nam wiary i umocnij naszą wolę. Powiększ naszą miłość do Boga i bliźniego. Pomagaj nam czynić dobro i unikać zła. Broń nas od wrogów widzialnych i niewidzialnych oraz wspieraj nas przez całe nasze życie.
Ty, który dokonujesz cudów dla błagających ciebie i uzyskujesz uzdrowienie z niezliczonych chorób oraz rozwiązanie wszelkich trudności, dla których po ludzku nie ma nadziei, spójrz na nas z miłosierdziem i, jeżeli jest to zgodne z Bożą wolą oraz dla naszego większego dobra, uzyskaj u Boga dla nas łaskę, o którą błagamy, ale przede wszystkim pomagaj nam naśladować twoje święte i cnotliwe życie. Amen.
Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
Święty Charbel, fragment książki "Orędzia z Nieba", Wydawnictwo AA